Samenvatting toneelstukken
KattetongenDrie broers verzamelen bij hun oude, zieke moeder. Zij droomt over vroeger en beleeft de tijd opnieuw waar haar kinderen nog tevreden waren met kattetongen , een eenvoudig snoepje. Wanneer zij echter geconfronteerd wordt met de realiteit - haar erfenis wordt onder haar ogen verdeeld - vlucht zij weg. Enkel met haar kleinzoon blijft ze nog intens verbonden; hij is immers nog tevreden met kattetongen.
Harten troef
Lisa, de vrouw van Jef, wordt ziek en zal ook sterven. Als tuinman op het kerkhof wordt hij daar dagelijks geconfronteerd met de dood. Hij vindt troost in gesprekken met bezoekers, vooral met de alleenstaande Agnes en haar gehandicapte dochtertje Grietje. Bij volle maan komen de doden tot leven. Ze houden zich vooral bezig met kaarten: harten troef. Eén jaar na de dood van Lisa brengen de doden Jef en Agnes samen en bezorgen Grietje een nieuwe papa: harten troef. Prik
Een jonge vrouw wacht op iets of iemand. Zij fantaseert over later. Haar dromen beginnen vrolijk maar eindigen tragisch, zodat zij wegvlucht uit haar eigen illusies. Stilaan komen haar dromen dichter bij de realiteit.
Deze realiteit zal haar dromen als ballonnen doorprikken. Misschien waren haar dromen slechts een afspiegeling van haar eigen verleden. Gebroken en alleen verlaat zij het toneel. Vincent... slaap kindje slaap
Erik en Sara krijgen een zoontje: Vincent. Geleidelijk neemt de stress door de werksituatie toe en vervreemden zij van elkaar. In een banale ruzie slaat Erik zijn twaalfjarige zoon met het hoofd tegen de muur. Na maanden coma belandt Vincent, licht mentaal gehandicapt, in een tehuis. Erik zit een gevangenisstraf uit. Jaren later durft hij zijn intussen volwassen zoon bezoeken. Samen beleven ze een heerlijke week, met eenvoudige dingen. Toch beseffen ze dat het tehuis de echte thuis is voor Vincent. Erik trekt hieruit voor zichzelf de enig mogelijke conclusie. De zoon van de avondzon
Vader is klinisch dood. Machines houden hem in leven. Waarom aarzelt moeder met haar toestemming tot euthanasie? Waarom is de dochter zo apathisch? Waarom is de mongoloïde zoon Benjamin stilzwijgend alomtegenwoordig? Dit vernemen we wanneer de moeder haar dochter als toeschouwer meevoert in hun eigen verleden, dikwijls hard, soms aangrijpend, bij momenten sprookjesachtig vertederend. Tot slot wordt het duidelijk waarom Benjamin de zoon van de avondzon is. Twee plus twee is twee
Een ouder echtpaar komt naar een toneelvoorstelling kijken. Door toedoen van de regisseur belanden ze op de scène. Een jong echtpaar speelt daar toneel: scènes uit een huwelijksleven. De ouderen geven daar ongezouten commentaar op. Na de pauze willen zij zelf toneel spelen, terwijl de jongeren nu toekijken. Uiteindelijk verplicht de regisseur hen om alle vier samen te spelen. Een ongeloofwaardige confrontatie is het resultaat. Dit stuk is dikwijls grappig, altijd herkenbaar en eigenlijk totaal onmogelijk... een beetje geschift. Maar met toneel is alles mogelijk. Krullen op de maan ( eenakter )
Ilse, een volwassen vrouw, komt na vele jaren op bezoek bij haar vader. Na een aarzelende kennismaking komen we via een aantal flash-backs meer te weten over het ontstaan en de evolutie van de incestverhouding tussen de vader en zijn toen nog jonge dochter. We ontdekken de diepgewortelde haat-liefde verhouding van de dochter t.o.v. de vader. We ontdekken de schrik, de twijfel, de passie... de liefde misschien van de vader t.o.v. de dochter. Het einde is een bevrijding voor beiden... of misschien toch niet. Deze eenakter bestaat ook als volavondstuk met als titel: Een beeld van ijs. Een beeld van ijs
- Ilse, een volwassen vrouw, komt na vele jaren op bezoek bij haar vader. Na een aarzelende kennismaking komen we via een aantal flash-backs meer te weten over het ontstaan en de evolutie van de incestverhouding tussen de vader en zijn toen nog jonge dochter. We ontdekken de diepgewortelde haat-liefde verhouding van de dochter t.o.v. de vader. We ontdekken de schrik, de twijfel, de passie... de liefde misschien van de vader t.o.v. de dochter. Het einde is een bevrijding voor beiden... of misschien toch niet. Dit stuk bestaat ook als eenakter met als titel: Krullen op de maan.
- In een afgesloten ruimte worden één na één verschillende personen opgesloten: Ingrid, een vrij jonge vrouw; Vercammen, een psychiater; Depoorter, een schooldirecteur en een jongen van ongeveer 18 jaar. Zij worden gegijzeld door onbekenden. Afzonderlijk worden zij uit de kelder gehaald en op een subtiele manier gefolterd. Wie zijn de beulen? Wie zijn de slachtoffers? Hebben zij iets met elkaar gemeen? Waarom zijn zij opgesloten? Dit wordt verteld... misschien zelfs opgelost in een spannend verhaal met een open einde...
Men hoort niets meer... tenzij de lach van het albino monster...
Karel, een 50-jarige vrijgezel, vertelt zijn leven en ook dat van zijn moeder en hoe hun leven door elkaar verstrengeld is. Hij doet dat ironisch, soms zelfs sarcastisch. Het is een subtiele, niet te onderscheiden mengeling van fictie en realiteit. Heel wat heilige huisjes worden met de grond gelijk gemaakt. De humor is nooit vrijblijvend, maar heeft steeds een wrange nasmaak. In Paradisum is in de eerste plaats een verhaal: over frustraties, gemiste kansen, onderdrukking, hypocrisie, onverschilligheid, eenzaamheid, over haat misschien... of is het liefde?... Het evangelie volgens Marcus
Het stuk is ontsproten uit een geschifte geest... die van de Heilige Marcus natuurlijk. Als je katholiek bent, dan helpt dit om het geheel te begrijpen. Als je niet katholiek bent, dan helpt dit nog beter. Het leven van Jezus, gezien door de ogen van Marcus: boordevol anachronismen en met een tikkeltje waanzin. In een eerste laag is het stuk een pretentieloze komedie, in een tweede laag zit het vol zoetzure ironie en in een derde laag worden op een lichtjes shockerende, sarcastische manier heilige huisjes gesloopt. De geur van naakte vrouwen
Roland praat tegen het publiek. Daarbij vertelt hij een soort verhaal of wat het ook is. Dit verhaal zien we ook, in flarden, in stukken en brokken. Hierin neemt Roland zelf een heel belangrijke plaats in.Alles loopt bijna naadloos in elkaar over, waarbij er dikwijls geswitcht wordt tussen het verhaal en de rest . De vrouwen in het verhaal zijn ook allen tragische figuren. Zij zijn als het ware gehuld in mist... ze dragen ieder voor zich hun eigen mysterie. Uiteindelijk verdwijnt het tijdsbesef... de perceptie van de realiteit. Alles wat overblijft zijn dromen, illusies, frustraties, obsessies, eenzaamheid, verlangen, seks, onderdrukking en dood. De uiteindelijke interpretatie van het stuk wordt heel bewust aan het publiek overgelaten. Hierbij blijven tal van mogelijkheden over. The Musicbox
Het stuk begint als een " doodgewoon " stuk, bij een " doorsnee " gezin: vader, moeder, zoon en dochter.
De kleinburgerlijkheid en de cliché's druipen van de muren.
De komst van een jong, mysterieus meisje legt echter een bom onder dit " modelgezinnetje ", onder dit kaartenhuisje van cliché's, onder dit paradijs voor eenzame mensen.
Bij iedereen in dit gezin worden de maskers afgerukt. Soms gebeurt dat subtiel, soms brutaal.
Het stuk wordt een echt liefdesverhaal, tragisch, dat wel, maar tegelijk zo hartverwarmend en poetisch.
De sleutel in dit alles is de " muziekdoos " of beter " the musicbox ". Het is enerzijds het bindmiddel tussen de verschillende personages maar anderzijds is het ook een soort symbool, een metafoor voor dromen die gevangen zitten, voor onvervulde dromen, voor onvervulde verlangens en gevoelens.
Als men ze toch vrij laat dan hoort men alleen.... muziek.
Het stuk gaat over macht en onacht, over onderdrukking, over het maken van keuzes, over hypocrisie, over lafheid, over routine... over liefde en haat... over liefde en poezie... over liefde en muziek... over liefde.... Klaprozen 14 a. Down 14 b. I don't let you down
" KLAPROZEN " zouden we een " dubbel-monoloog " kunnen noemen. Het is een volavondproductie die bestaat uit twee delen, uit twee éénakters die bij mekaar aansluiten, uit twee monologen.
De eerste monoloog is " DOWN ? "
Het vertelt het verhaal van een man, Gert of " Gertje " voor de vrienden die het " Syndroom van Down " heeft of misschien eerder een " mongooltje " is. Het is niet evident een dergelijke " rol " te spelen; het is een grote uitdaging.
Het stuk neemt ons mee in de gedachtenwereld van deze man. De leeftijd van de acteur is van ondergeschikt belang. De " geloofwaardigheid " komt hier geenszins uit het uitzicht of het voorkomen van de acteur maar wel uit de manier waarop deze tekst wordt gebracht.
De tweede monoloog is " I DON'T LET YOU DOWN ".
De interpretatie van de titel kan op verschillende manieren gebeuren.
Hier zien we het levensverhaal van de moeder, Ria, Vanuit het standpunt van de moeder.
Uiteraard zijn er verschillende raakvlakken tussen beide monologen: ze vullen elkaar aan maar ketsen ook op elkaar af. Dansen op de heuvels van de stad
In deel 1 ( De stank van de dood ) maken we kennis met vier vrouwen. Ze vertellen hun leven of toch een deel ervan.
Het zijn flarden, stukjes van een puzzel die ons moeten toelaten hen een beetje te begrijpen.
Is er een verband tussen deze vrouwen? Feit is dat de eenzaamheid als een donkere wolk over hun leven schuift.
In deel 2 ( De geur van naakte vrouwen ) vertelt Roland een soort verhaal of wat het ook is. Dit verhaal zien we ook, in stukken en brokken. Hierin neemt Roland zelf een belangrijke plaats in.
De vrouwen in het verhaal zijn de vier vrouwen uit deel 1. Ze zijn ook allen tragische figuren. Ze zijn als het ware gehuld in mist; ze dragen ieder voor zich hun eigen mysterie.
Uiteindelijk verdwijnt het tijdsbesef, de perceptie van de realiteit.
Alles wat overblijft zijn dromen, illusies, frustraties, obsessies, eenzaamheid, verlangen, seks, onderdrukking en dood.
De uiteindelijke interpretatie van het stuk wordt heel bewust overgelaten aan het publiek. Hierbij blijven tal van mogelijkheden over.
" De geur van naakte vrouwen " bestaat ook als eenakter en is als dusdanig ook uitgegeven bij Toneelfonds J. Janssens.
Deel 2 kan dus perfect als eenakter worden gebracht. De laatste nacht
Een man. een vrij donkere kamer. Een oud beddeke tegen de muur. Een gammele stoel. Een klok die tikt.
De man vertelt. Over het verleden. In dat verleden praat hij met zijn vader. En in dat verleden praat hij over een verder verleden.
Een verwarrend verhaal? Nee, toch niet. Een verhaal dat eenvoudig is, helder. Een verhaal dat ook genezend is, als bronwater, als helder bronwater....
Een monoloog die nu eens grijs is, en donker en duister, maar dan terug ontploft in duizenden heldere kleuren. Verblindend mooi. Koud en warm. Haat en liefde. En hoe beiden moeiteloos in elkaar overgaan. Door de geur van "Noten"....
Deze monoloog van ongeveer een half uur bestaat ook als een volwaardige productie van ongeveer één uur met als titel "Noten". Noten
Een man. een vrij donkere kamer. Een oud beddeke tegen de muur. Een gammele stoel. Een klok die tikt.
De man vertelt. Over het verleden. In dat verleden praat hij met zijn vader. En in dat verleden praat hij over een verder verleden.
Een verwarrend verhaal? Nee, toch niet. Een verhaal dat eenvoudig is, helder. Een verhaal dat ook genezend is, als bronwater, als helder bronwater....
Een monoloog die nu eens grijs is, en donker en duister, maar dan terug ontploft in duizenden heldere kleuren. Verblindend mooi. Koud en warm. Haat en liefde. En hoe beiden moeiteloos in elkaar overgaan. Door de geur van "Noten"....
Deze monoloog van ongeveer één uur die als een volwaardige productie kan gebracht worden bestaat ook in een kortere versie van ongeveer een half uur met als titel "de laatste Nacht".
